Hey Man I'm Tired Of Working All Day

Yes indeed.. 2 goed gevulde dagen achter de rug:


Aangezien men graag heeft dat we alles eens 'ervaren' besloot ik donderdagavond samen met mijn ergo dat ik op maandagochtend eens zou meelopen met de verzorging. (ADL-ronde doen) Even slikken toen ik hoorde dat ze al om 7u beginnen. Maar aangezien ze pas met de ronde begonnen om half 8 vonden ze het wel goed als ik 'pas' tegen dat uur kwam. Dus ik gisteren vol goede moed om 7u m'n fietsje opgesprongen en door weer en wind naar het werk gefietst. Opeens in het midden van mijn tocht stak er een man mij fietsend voorbij en mompelde 'goeiemorgen'. Ik was zo verbaast (wie zegt er nu goeiemorgen als je iemand voorbij steekt?) dat ik even niets terug zei.. totdat hij me aankeek met zo'n 'nou-komt-er-nog-wat-van-blik'. Dus ik 'heueu Goeiemorgen..' Zeker een ochtendmens.. ;) Nou ja, ik fietste lekker door en om half 8 stond ik al samen met de zuster een patiënt te helpen bij het douchen. Het werd half 9.. en terwijl ik van hier naar ginder liep (wat hebben wij in vergelijking dan een relaxed jobke seg) begonnen de ergotherapeuten. Maar.. Nina was er nog niet. Ahnee, die stond boven te wassen maar dat waren ze beneden even vergeten. Met als gevolg dat hier thuis om half 10 de telefoon ging: "Dag mevrouw, hier de stagementor van Nina.. Ze is hier nooit aangekomen vanochtend. Weet u soms of ze nog thuis is?" Nou, Jenny kreeg bijna een beroerte, voor een paar seconden zijn er heeeeel wat scenario's door haar hoofd gegaan. "Nee, ze is hier niet! En ze is nogwel extra vroeg vertrokken vanochtend!" 'Pling' daar viel het frankske van de ergo. Zo komt het dat ik gisterochtend om 10u verwelkomt werd met een 'Wat ben ìk blij je te zien Nina!' :) altijd fijn..


Om 16u gisteren mocht ik mijn eerste therapie geven: Handfunctietraining. Mijn volgpatiënt is een Italiaanse vrouw die donderdag dooddepressief overkwam, maar gisteren plots heel vrolijk was, goed meewerkte en wel een uur lang doorkletste over haar jeugdjaren in Italië. Terwijl ze naar een potje boven in de kast reikte vroeg ik in mijn beste Hollands 'Zo.. cheraakt u èr aan?' Met een ruk draaide ze zich om, keek me met grote ogen aan en riep toen "Maar.. u komt uit België!' Lap.. daar ging mijn opzet. Het verhaal van hoe zij haar man in Brussel had leren kennen volgde. (Blijkbaar had ik moeten zeggen 'Komt u erbij?')
Na een bijna 10u-durende werkdag was ik gisteren blij toen ik in de zetel kon ploffen.


Deze morgen mocht ik een keertje meevolgen bij de activiteitenbegeleiding. één van de medewerksters, Sjaukie, vertelde honderduit over haar dochtertje van 11 die ahw geobsedeerd is door België. Het is al zo erg dat toen ze haar vertelde dat er een Belgische studente kwam meevolgen, ze riep: "Wauw mam! Een èchte?!" één fractie van een seconde voelde ik me een VIP. ;) 'Ja, elke dag kijkt ze ketnet en thuis en ze begint nu zelfs al 'amai' te zeggen. Ik heb dus belooft dat we dit jaar op vakantie gaan in België.' haha :D ale dan..


Vandaag gingen we een dove man leren rijden met een elektrische rolstoel. Niet simpel! Daarbij kwam nog eens dat ik eerst zèlf moest ervaren hoe het voelt om in een elektrische rolstoel te rijden voordat ik de therapie mocht volgen/geven. Zo komt het dus dat er in Opella vanmiddag een 20-jarige wel een half uur heen- en weer voorbijbzzzzz'de.





Zo.. ik ga er maar weer eens vandoor.

Tot de volgende!

xxx