Het is weer voorbij...

Verbazingwekkend hoe snel je iets afleert. Na enkele dagen optrekken met Vlaamse jongeren is mijn Hollands accentje volledig verdwenen. Enkel de 'jaa', 'nouja' en 'doe'k wel effe' zitten er ingebakken. Vandaag ben ik precies 2 weken terug op Belgisch grondgebied.

Donderdagvoormiddag 2 april vertrok ik dus zoals gepland met mijn fietsje voor een laatste keer naar de Halderhof. Ik voelde het al meteen toen ik binnenkwam; gefluister tussen de ergo's en eens ze mij in de gaten kregen een warme 'shoooow! je laatste dagje Nina!' Meteen na de eindevaluatie, die heel goed was verlopen, gingen we samen aan de afscheidskoffie. De Belgische chocolaatjes (of wat er nog van over was) werden weer bovengehaald en voor ik het wist zwaaide Marije met een pakje lekkere melkvrije chocolade dat ze hadden gekocht voor hun eerste allergische stagiaire ;) Nog geen 5 min later viel ik bijna van mijn stoel toen er oppeens cadeautjes werden bovengehaald. 'Ik ben toch niet jarig?' stamelde ik nog.. Maar blijkbaar werd ik toch beschouwd als een 'echte' collega waarvan ze afscheid namen. Plus is het de gewoonte dat de stagiaire cadeautjes krijgt. (maar ik hou het liever bij het eerste, hehe ;) Een geweldige Hollandse schort en mega-sleutelhanger behoren vanaf die dag tot mijn collectie.

Net voordat ik vertrok poseerden alle fysiotherapeuten nog even bij de klok. 'Het einduurtje'. (zie filmpje)
Na alle afdelingen te hebben overlopen en iedereen vaarwel te hebben gekust (amai, wat anders dan de gewone tot-ziensjes bij ons) sprong ik ècht voor de laatste keer op mijn fietsje.


De namiddag was gevuld met inpakken, Karuna's verjaardag vieren en afscheid nemen. Afscheid van mijn lieve gezinnetje en van Ede. Om half 1 's nachts reed ik weer Kessel-Lo binnen en kreeg ik dat vreemde na-vakantie-gevoel van 'Ik ben qua ervaring veranderd.. maar hier is nog steeds alles hetzelfde'. Vrijdag was een dag van familie-reünie, piano spelen, uit- en weer inpakken. Want zaterdagochtend vertrok ik al om 4u s'nachts op skivakantie. Hoewel er nog wel één dagje meer had mogen tussenzitten vond ik het heerlijk om ergens naar uit te kunnen kijken in plaats van thuis in 'het zwarte gat te vallen'.

Op de heenreis konden mijn medepassagiers nog enkele keren goed lachen toen ik vroeg of 'dat daar geen tenkstàtion was' of toen ik 'neejoh' liet vallen. Het was sterker dan mezelf...

Ook op de skireis heb ik aan zelfreflectie kunnen doen.. jawel. Herinneren jullie je het botsauto-vrouwtje nog? Ik heb haar wel een miljoen keer gezegd om recht voor haar te kijken in plaats van naar haar voeten. Op een bepaald moment heb ik de bediening met een washandje afgedekt, heb ik een plakkaat met 'KIJKEN' op haar voeten geplakt om later te ontdekken dat ik gewoon de rolstoel moest kantelen om haar recht naar voren te laten kijken. Nu.. 3 keer raden wat voor commentaar ik telkens opnieuw van de skileraar kreeg. Nina! Look straight ahead! Don't look at your feet! Phoe, makkelijker gezegd dan gedaan.. Heel apart om eens aan de andere kant te staan. ;)

Na een fijne week is het nu tijd om stilaan weer in gang te schieten. Want zoals Sytse zo mooi verwoordde: Ja Nina, Ede behoort nu echt tot het verlede

Zo meteen bezoek ik mijn nieuwe stageplaats in Bertem en begint er weer een heel nieuw verhaal. Maar nu zal ik er zijn om het jullie persoonlijk te vertellen ipv via de computer ;)

Fijn dat jullie mijn belevingen wekelijks volgden en bedankt voor de leuke reacties.
Hopelijk allemaal tot heel gauw!
xxx

Last Goodbye

Op deze 1 april eerst en vooral een dikke dikke proficiat aan mijn lieve mama!
Verjaardagskussen en cadeautje volgen morgen.. :)






Het is woensdagavond en ik kruip straks voor de laatste keer m’n Hollandse bedje in. Twee maanden zijn omgevlògen! Toch lijkt het al eeuwen geleden dat ik hier aankwam, me installeerde in mijn kamertje, voor het eerst binnenwandelde in het verpleeghuis en ‘rox-rolstoelen, vicair-kussens, handrolletjes, etc.’ nog niet tot mijn dagelijkse woordenschat behoorden. Ik ga verschillende dingen missen, waaronder: het gezin hier, de diertjes, de gestructureerde straten, dagelijkse ontbijtkoek, mijn fiets met fietsmandje, de thee-momentjes, enz… Wanneer ik dingen moet opsommen die ik toch wat gemist heb, dan is het: piano, autorijden, Leuven (en alle vriendekes) en de familie. Gelukkig is heimwee hier totaal niet aan de orde gekomen.. omgekeerd echter(?)

In de voorbije week heb ik het behoorlijk druk gehad.. met allemaal toffe dingen. Donderdag was het de laatste avond dat ik naar de op-weg kon gaan. Doorheen de voorbije weken heb ik hier toffe, boeiende avonden beleefd en ik vind het dus erg jammer dat ik niet meer op alle avonden kan zijn. Er werd aangeboden om me één keer per week vanuit België te komen ophalen.. maar dat leek met toch net iets te ver gaan. Dus na vele dikke knuffels en bedankjes wenste ik iedereen het àllerbeste en sloot ik weer een hoofdstukje van m’n Nederlandse leven af.

Vrijdag was een dag vol last-minute-taken en opdrachten die nog moesten gebeuren voor school/stage. Gelukkig kwam Annika met het perfecte ontspanningsidee: sporten! Dus met onze trainingsbroeken aan en aquarius in de tas vertrokken we naar de fitnesszaal waar we vervolgens anderhalf uur van het ene apparaat op het andere spongen. Lekker lopen, roeien, fietsen en boksen. Het saunaatje na afloop maakte ons sportuitje compleet. Ik vind trouwens dat er hier veel aan sport wordt gedaan. (Fietsen sowieso) Op verschillende werkplaatsen worden sportmomenten ingelast voor werknemers. Ook het verpleeghuis waar ik werk organiseert tussen en na de werkuren verschillende sportmomenten voor de werknemers.



Zaterdag heb ik weer wat Nederlandse cultuur opgedaan tijdens het uitje naar Den Haag. Samen met Jenny en Karuna bewonderde ik het vredespaleis, het werkhuis van de koningin en het prachtige reuzegrote panorama-schilderij van de bekende schilder Mesdag. Bij dit laatste hoorde een specialiteit: thee met een krentenkakker. Een hilarische naam voor een krentenbroodje vanuit het oude Scheveningen. Vervolgens zetten we onze dag verder. Als echte miss Congeniality’s poseerden we bij de worldpeace-vlam, kuierden rond in de winkelstraatjes en in de vroege avond aten we een bakkie Kibbeling op de dijk van Scheveningen. Een fijne dag!













Zondag viel mijn geweldige ik-ga-eens-op-tijd-opstaan-om-nog-wat-schoolwerk-gedaan-te-krijgen-plan in elkaar toen ik s’ochtends besefte dat het uur verzet was. Buiten dat voorvalletje heb ik er eigenlijk totaal geen last van dit jaar. s’Ochtends vertrek ik bij zonsopgang en s’avonds zitten we lekker in het licht.

Maandag was mijn laatste volledige 8.15u-17u-werkdag. Ik mocht voorzitten tijdens de teamvergadering en had alvast een hoop Belgische chocolaatjes meegenomen om mijn laatste week goed in te zetten. En ze vielen blijkbaar in de smaak. Na de vergadering was de helft al op. Nouja, een goed teken zeker.. :) Omdat ik de voorbije weken te veel uren heb gewerkt kan ik het deze week wat rustiger aan doen. Werken tot drie en dan in het zonnetje naar huis fietsen, zalig! Ondertussen heb ik alle laatste behandelingen bij ‘mijn’ patiënten afgerond.
“Nou, ik vond je een leuk meisje en misschien zie ik je nog een keer”
“Ow.. hebt u dan al ander werk gevonden?”
“Oooow, terug naar België.. nou weet ik eindelijk hoe je aan dat accentje komt!”
Het mooiste commentaartje kreeg ik toch van een mevr die ik al vele weken bijna dagelijks begeleidt. Het enige wat zij glimlachend zei was ‘oojeej oneej’. Op zich niet veel, maar als je bedenkt dat ze een paar weken geleden geen enkel woord kon spreken en continu gefrustreerd zat te huilen of jammeren vond ik het toch speciaal.

Over 7u vertrekt de mama vanuit Leuven om hier al vroeg in de ochtend aan te komen (en om nog eens goed veel inkopen te gaan doen bij Albert Hein ;) In de voormiddag ga ik nog werken en natuurlijk afscheid nemen van alle toffe collega’s en lieve oude mensen. Dan spring ik voor de laatste keer op mijn fietsje, maak m’n gigantische koffer, kus iedereen tot-ziens en plof ik neer in de autozetel. Normaal gezien zit ik rond deze tijd morgen al op Belgisch grondgebied.

Een laatste tot-de-volgende vanuit Ede!
xxx

I'm on my way

Over anderhalve week al? hè toch.. dan is onze plaagtijd al bijna om.
Trouwens, ken je die ene al van Jos de Belg die in de auto zat??

Jaja, het einde van mijn Nederlandse periode komt in zicht en het afscheid wordt nu steeds reëler. De eerste ‘tot-ooit-nog-eens-misschien!’-en zijn al gevallen. Toch geniet ik nog volop, maar moet ik ook wel goed doorwerken deze laatste weken om alles op tijd af te krijgen. Gelukkig krijg ik hier genoeg tijd doorheen mijn administratie-werkuren. Stagiaires die na de werkuren nog volop verslagen maakt kennen ze hier niet. Dit neemt natuurlijk niet weg dat ik hopen werk heb voor andere vakken. Maar aan verslagen hoef ik ’s avonds meestal niet meer te denken. Heerlijk!

Donderdag ben ik samen met Bep en Jeanne naar de jaarbeurs in Utrecht geweest. Een tweejaarlijkse beurs waar allerlei nieuwe technieken en snufjes op ergo- en medisch gebied worden voorgesteld. Ongelooflijk veel dingen gezien en informatie opgedaan. Het was ook heel fijn om met mijn collega’s op een uitje te gaan en ze zo eens te leren kennen buiten de muren van het verpleeghuis. De dag werd nog verassend, want ik dacht dat gadgets alleen waren voor happige studenten (klasgenootjes, remember de beurs op school;). Maar nee hoor.. vanaf het moment dat we binnenkwamen op de beurs veranderden de 2 professionele ergotherapeuten naast mij opeens in 2 gadget-neuroten. Toen we om 5u op de trein richting Ede zaten had ik dus een zak vol brochures en informatie, maar ook muntjes, chocolade, een spiegeltje, een lintmeter, een badeentje, stukken zeep, een klik-kikkertje, etc. Bovendien ben ik voor de komende 10 jaar goed voorzien van schijfmateriaal. ;)

Dit weekend waren alle dames het huis uit. Ik ben samen met Farid naar het op-weg-weekend geweest dat doorging op vrijdagavond en zaterdag. Het waren 2 toffe dagen vol interessante en diepgaande gesprekken, liters thee, lachen, een mooie boswandeling en jezelf laten vallen in vertrouwen ;) Op dergelijke ogenblikken besef ik hoe speciaal en fijn het is om zo ver van huis ook christen jongeren te ontmoeten, gedachten te delen en zelf te groeien in geloof.


Zondagmiddag ben ik alleen naar de dienst geweest. (grappig, met de fiets nr de kerk) De eerste keer dat ik verschillende mensen herkende en ‘hoe-issie?!’ kon zeggen, maar meteen de laatste keer dat ik kon gaan. Nou, ik zal de grootse diensten met leuke band en filmpjes missen!

Gisteravond ben ik de hele avond bij Elsa en Bart (en kleine Licia) thuis geweest. (Ja Elsa, nu zit je ook eens in de blog!;) Gek hoe onze levens overeenkomen, want mijn ex-kerkgenootje was ook mijn kampleidster, ging in haar laatste jaar stage lopen in Ede en studeerde ook op campus Nieuwland, zoals gisteren bleek. Heel fijn om ervaringen te delen met een andere Vlaamse in Nederland. Na een ontzettend gezellige avond sprong ik op mijn fietsje richting thuis. Toen ik daar aankwam, de deur van het schuurtje opentrok en het licht aanknipte zag ik.. vanachter.. bij de andere fiets.. een klein bruin knabbelend wezentje. Een innerlijke ‘iiiiiii!!’ volgde. Licht uit, deur dichtgooien en naar binnen. Tot ik vanochtend inzag dat dit niet zo slim was.. aangezien dat beestje nog binnen zat. Gisteren is dus mijn ‘angst voor het schuurtje’ ontstaan, dat ik in de komende week ga moeten overwinnen.

Zo, mijn weekverhaaltje is weeral verteld! Ik hoop dat ik iedereen wat kan boeien met m’n belevingen hier, want sinds ons mama vertelde wie mijn blog allemaal leest.. amai! Blijkbaar een breed publiek. (Aan al diegenen die mij niet kennen en m'n belevenissen toch volgen.. aangenaam en fijn dat u leest. ;) hehe

Doeii!
xxx

In Amsterdam, Amsterdam is vanalles aan de gang

De weken vliegen hier voorbij en over 2,5 weken reis ik alweer terug naar Beglië. Ik zou best nog wat langer willen blijven.. aangezien ik nu pas mensen ècht leer kennen. Er zijn zoveel dingen die ik nog wil doen.. dus de komende 2 weken zitten helemaal vol gepland met bezoekjes, uitjes, een weekend, etc. Nu maar hopen dat ik tussendoor nog wat tijd vind om aan al m’n schoolopdrachten te werken.

Op stage loopt alles lekker z’n gangetje. Sinds vorige week maak ik mijn eigen planning op de computer. Bij een paar bewoners sta ik aan het begin van de behandeling en die zie ik dus doorheen de weken groeien. Fijn om te zien! Zo was een mw tijdens een intakegesprek helemaal niet zeker of ze wel zou durven rijden met de elektrische rolstoel.. maar na een paar keer proberen zoeft ze als het ware doorheen de gangen en zei met verheven stemmetje “Oow.. ik zit net in de botsautootjes!”

Zaterdag.. een dagje waarop ik niet het enige Belgje was ten huize Bakker. Wahant, mijn zus Cléo en de schoonbroer-in-spé Jan kwamen voor een dagje op bezoek. We hebben lekker gegeten en veel gekletst. Was fijn om nog wat nieuwtjes van het thuisfront te ontvangen. Zoals bijvoorbeeld dat mijn zusje dus ècht de hele dag in mijn kleren rondloopt thuis, dat alle ichtianen zo flink hebben mee geplooid aan de ichtus-magazines en dat Nina’s specifieke inbreng aan de eettafel wordt gemist.

Al een week klonk elke avond de vraag ‘Ben je al eens in Amsterdam geweest?’ als we aan tafel zaten. Hoewel ik het vroeger wel eens een dagje heb bezocht kon ik me er niet zo veel van herinneren. Daarom zijn we zondag we met z’n vieren (Henk, Jenny, Karuna en ik) een middagje naar Amsterdam geweest. Veel dingen gezien: pleinen, winkeltjes, de wallen, 100 coffieshops, het balkon van dè kus van Maxima en Willem-Alexander,… Zelfs beroemdheden kruisten ons pad. Zo was Spiderman erg sympathiek, hebben we Obama gespot en kregen we een glimlachje toegeworpen van Nicole Kidman. (zie foto’s facebook) Als echte toerist liep ik met de fotocamera rond.. maar het toeristen-dieptepunt was bereikt toen ik met Karuna in een gigantische klomp kroop om een foto op z’n Hollands te maken. Eventjes verstand op nul en ‘cheese!’. Op het einde van de dag zijn we lekker met z’n allen chinees gaan eten. Nu zijn we thuis niet bepaald chinees-eters.. dus ik zat voor het eerst in een chinees restaurant. En dat is me goed bevallen!


Vandaag ben ik een avondje alleen thuis. En dat ga ik zeer waarschijnlijk spenderen met.. ethiek! L Jaja.. de buitenlandse ervaring weerhoudt docenten er niet van om grote opdrachten te geven zodat we toch lekker veel uurtjes in onze buitenlandse studeerkamer doorbrengen. Nouja, het zij zo.. Ik zal er maar eens aan beginnen.

xxx

Verhollandsing? Neiy joh!

Enkele dagen geleden las ik op de Finse blog van Anne-Cathérine, mijn toffe klasgenootje, dat ze zich al net zo begint te gedragen als de Finnen. Daar moest ik toch wel om lachen.. want een AC’ke die op de bus niemand aanspreekt.. kan ik me moeilijk voorstellen ;) Maar toen ik op mijn fietsje zat op weg naar De Halderhof, begon ik erover na te denken en… ik zit in net dezelfde positie! Bepaalde dagelijkse handelingen gebruikte ik vroeger nooit, terwijl ze nu zo vanzelfsprekend lijken. Een paar voorbeelden:
- Vanaf het moment dat je van je fietsje afstapt en je kruist iemands weg zeg ik luid ‘Goeiemorgen!’ of ‘hai!’.
- Als ik iemand ontmoet, jong of oud, geef ik fijn een handje en zeg “Nina, hoi”.
- Als ik ’s ochtends de eerste ben op stage zet ik gauw een grote pot thee. Niet zoals vroeger 2 hele zakjes erin gooien en goed laten trekken, maar zuinig een paar keer ‘soppen’ met één zakje en dan meteen weg ermee. Ik drink dan ook liters thee per dag!
- Mijn dagelijkse tussendoortje is, net zoals bij iedereen hier: een stukje ontbijtkoek
- Ik typ blind op het qwerty-toetsenbord
- Kiné's? Ik ken alleen fysiotherapuiten..
- Ik mag hier plennen (ipv plannen), neem hier de trem (ipv de tram), moet de auto nodig bijtenken (ipv tanken) en woon naast een grote flet (ipv flat). Een andere uitspraak klinkt in m’n oren onnatuurlijk. Zo ook spreek ik over jus (ipv sauske) en de magnetron (ipv de microgolf). Maar… een dessert blijft een dessert! De enige keer dat ik het woord toetje gebruikte, ging het gepaard met een hoop ironie. Job, je mag trots zijn!



Zaterdag ben ik met Jenny en Karuna een paar uurtjes naar Utrecht geweest. Leuke stad! We zijn fijn even gaan shoppen en hebben geposeerd bij enkele bekende Nederlandse gebouwen: De dom van Utrecht en de coffeeshops.



Gisteren mocht ik met Marrit, één van de ergo’s, mee volgen tijdens een intakegesprek. We kwamen de huiskamer van de afdeling ingelopen en zeiden vrolijk ‘Goeiemiddag mevrouw M!’ Mevrouw keek op naar Marrit en glimlachte. Vervolgens richtte ze haar blik op mij en trok grote ogen. Ze begon te schreeuwen en te slaan en met haar vingertje te wijzen ‘jij!! Jij!! Ga weg! Ik zal je!!’ Als ze ertoe in staat was geweest was ze met een knuppel achter me aangekomen denk ik. Voor de eerste keer in mijn leven was ik blij dat iemand niet kon lopen. Maar leuk is anders natuurlijk. Aangezien ik mevrouw nog nooit had gezien of gesproken was het al gauw uitgesloten dat ik iets onethisch zou hebben gezegd of gedaan. We houden het maar bij het feit dat ik waarschijnlijk op iemand lijk die ze niet zo tof vindt.
Op de ergotherapie vonden ze het allemaal zooooo zielig en sneu voor mij.. :)
Het intakegesprek.. dat heb ik maar aan Marrit alleen overgelaten.

Gelukkig zien de andere bewoners me wel graag komen. Mijn Italiaanse volgpatiënte voelt zich enorm verbonden met mij omdat ik ook uit het buitenland kom. Een beetje vreemd, aangezien ze hier al 37 jaar woont.. maar ik laat haar doen. Op zich een heel norse vrouw, maar als je haar eenmaal leert kennen blijkt dat ze gewoon ontzettend eenzaam is. Zo vroeg ik gisteren in het voorbijkomen even 'zo, hoe gaatie vandaag mevrouw?' en voor ik het wist zat ik in een innige omhelzing.
Ook mijn collega's van de logo en fysio voelen zich blijkbaar op hun gemak bij mij. Het heeft even geduurd.. maar nu komen alle Belgen-mopjes boven! Zo wordt ik vaak aangesproken met u of menneke en vraagt men 'sow, vind je het hier plezant Nina?' Ach, ze dollen maar wat en vinden het hilarisch als ik vervolgens antoord met 'Nou Kees, met jou erbij altijd joh!'

Zo, ik ga er weer eens vandoor.
Bbye
xxx

Happy Birthday

Op deze 3 maart een heel gelukkige verjaardag aan mijn broerke Enzo!

Die ondertussen al 16 jaar is en wiens mopjes, insiders en gekke bekken ik toch soms mis...

Dikke proficiat!

xxx

Die schattige kleiyne meiyd uit België

Hoi allemaal!

Het is ondertussen alweer een poosje geleden dat ik nog schreef.. dus ik zet me weer een paar minuutjes voor het laptopke om m'n verhaaltjes neer te schrijven:

Vorige week dinsdag mocht ik even meevolgen bij de dagbehandeling. Ik geraakte aan de praat met een mevrouwtje die in de krant aan het lezen was. Op een bep moment vraagt ze wat ik daar eigenlijk doe. Ons gesprekje verliep ongeveer zo:
- Ja mevr, ik loop hier stage en kom deze voormiddag hier even een kijkje nemen.
- Stage? Zohow.. waarvoor dan?
- Bij de ergotherapie
- Bij de ergotherapie? Hèh?... Sow kind, hoe oud ben je eigenlijk?
- Ik word 21
- Neeeey, dat meen je niet he..
- Zo.. hoe oud schat u me dan?
- 16.. 17.. (schoudertjes ophalend)
Ik natuurlijk helemaal gekrenkt in mijn trots. Toen ik thuiskwam zeiden ze dat het waarschijnlijk gewoon aan m'n kleding lag. (Een simpel pulleke met jeans) Dus ik de dag erop mijn 'volwassen' grijze blouse en formele zwarte broek aangetrokken terwijl ik m'n haar 'professioneel' opstak. Toen ik een paar uur later met een van de ergo's op de afdeling was om een intakegesprek af te nemen ging de ergo een kopje koffie halen voor de patiënt. Groot was mijn verbazing toen de patiënt plots doodleuk zei 'Nou, we hebben ook wel een glaasje limonade voor jou hoor meisje.'
Even later heb ik bij mijn stagementors het hele verhaal gedaan en die konden er natuurlijk hartelijk om lachen. Toch was ik verbaast over het feit dat iedereen me hier zo jong schat, terwijl ik in België altijd op leeftijd of ouder wordt geschat. Volgens mijn stagementors komt het omdat ik zo "mooi zacht praat en daarom zo lief en vrolijk klink" Nu was het mijn beurt om hartelijk te lachen. ;)


Afgelopen dinsdagavond ben ik met Karuna naar de plaatselijke jeugdgroep geweest. Het leek wel een leuke bende, dus waarschijnlijk zullen we nog eens gaan. Woensdag ben ik van 17u tot 19.30u met mijn stagementor naar een bijscholing geweest rond orthopedie. Het was wel interessant.. en ik heb nu lekker een paar extra uurtjes stage op mijn papiertje staan, waar ik ooit nog blij mee zal zijn. ;) Donderdagavond was het weer de op-weg-cursus waar ik met Farid en Annika heen ga. Was heel gezellig!


Vrijdagochtend was het dan zover: even terug naar België! Nee, ik had geen heimwee of de ondraagelijke nood om me weer op Vlaams grondgebied te begeven. Ik ben gekomen om mee te gaan op het voorbereidingsweekend van muziekkamp van deze zomer. Ik moet bekennen: toen ik het aantal treinoverstappen en de prijs van het treinticketje te zien kreeg heb ik het me even beklaagd dat ik had toegezegd. Toch maar doorgezet. Even dropjes als souveniertje gaan kopen (om erachter te komen dat er niet veel Belgen zijn die dat lusten) Vrijdagochtend bracht Jenny me naar het station. 'Stel je voor dat ik nu al voor echt wegmoet' zei ik nog. Geen fijne gedachte! Even later stond ik op het perron van Ede-Wageningen. Toen ik hoorde dat mijn eerste trein al meer dan een kwartier vertraging had begon voor mij een heel lange reis. Geen enkele overstap klopte nu nog en ik moest soms wel een uur wachten op een trein. Na 5,5 uur boekjes lezen en drop/ontbijtkoek eten werd er omgeroepen dat 'we nu aankomen in station Leuven' Een heerlijk bekend geluidje! Vanaf het moment dat ik uit de trein stapte leek het alsof ik nooit was weggeweest en ik de afgelopen weken gedroomd had. Heel vreemd gevoel! In de komende uurtjes heb ik veel gebabbeld, ontdekte dat mijn zusje een tweede kamer heeft gekregen (jawel, de mijne dus), piano gespeeld (+ lekker luid gezongen) en veel koekjes gegeten bij de oma en opa.

Rond 19u mocht ik zelf rijden richting Genval. Leuk om nog eens achter het stuur te zitten! (Een voorlopig rijbewijs geldt spijtig genoeg niet in Nederland)
Ik heb erg genoten van het weekend, om al mijn lieve vrienden nog eens terug te zien, om weer een geweldig multimedia-programma uit te werken en natuurlijk om weer snel Vlaams te kunnen spreken zonder dat er een 'Wat sheg je?' volgt. ;)
Er was ook een Nederlands koppel aanwezig, die me zondagavond tot in Den Haag hebben gereden. :) Wat een zaligheid na zo'n heenreis! Aangezien zowel Ilze als Laurens een klein beetje verVlaamst waren doorheen het weekend, zorgde dit natuurlijk ook voor een vlotte overgang tussen Vlaams en Hollands. Om 20.30u kwam ik terug aan in Ede. Terug binnenrijden in de Enkstein en binnenstappen in m'n kamertje voelde als thuiskomen. :)

Zo.. ik ga het hierbij laten. Genoeg leesvoer voor een dikke week!
Veel groetjes en tot de volgende!
xxx