Het is weer voorbij...

Verbazingwekkend hoe snel je iets afleert. Na enkele dagen optrekken met Vlaamse jongeren is mijn Hollands accentje volledig verdwenen. Enkel de 'jaa', 'nouja' en 'doe'k wel effe' zitten er ingebakken. Vandaag ben ik precies 2 weken terug op Belgisch grondgebied.

Donderdagvoormiddag 2 april vertrok ik dus zoals gepland met mijn fietsje voor een laatste keer naar de Halderhof. Ik voelde het al meteen toen ik binnenkwam; gefluister tussen de ergo's en eens ze mij in de gaten kregen een warme 'shoooow! je laatste dagje Nina!' Meteen na de eindevaluatie, die heel goed was verlopen, gingen we samen aan de afscheidskoffie. De Belgische chocolaatjes (of wat er nog van over was) werden weer bovengehaald en voor ik het wist zwaaide Marije met een pakje lekkere melkvrije chocolade dat ze hadden gekocht voor hun eerste allergische stagiaire ;) Nog geen 5 min later viel ik bijna van mijn stoel toen er oppeens cadeautjes werden bovengehaald. 'Ik ben toch niet jarig?' stamelde ik nog.. Maar blijkbaar werd ik toch beschouwd als een 'echte' collega waarvan ze afscheid namen. Plus is het de gewoonte dat de stagiaire cadeautjes krijgt. (maar ik hou het liever bij het eerste, hehe ;) Een geweldige Hollandse schort en mega-sleutelhanger behoren vanaf die dag tot mijn collectie.

Net voordat ik vertrok poseerden alle fysiotherapeuten nog even bij de klok. 'Het einduurtje'. (zie filmpje)
Na alle afdelingen te hebben overlopen en iedereen vaarwel te hebben gekust (amai, wat anders dan de gewone tot-ziensjes bij ons) sprong ik ècht voor de laatste keer op mijn fietsje.


De namiddag was gevuld met inpakken, Karuna's verjaardag vieren en afscheid nemen. Afscheid van mijn lieve gezinnetje en van Ede. Om half 1 's nachts reed ik weer Kessel-Lo binnen en kreeg ik dat vreemde na-vakantie-gevoel van 'Ik ben qua ervaring veranderd.. maar hier is nog steeds alles hetzelfde'. Vrijdag was een dag van familie-reünie, piano spelen, uit- en weer inpakken. Want zaterdagochtend vertrok ik al om 4u s'nachts op skivakantie. Hoewel er nog wel één dagje meer had mogen tussenzitten vond ik het heerlijk om ergens naar uit te kunnen kijken in plaats van thuis in 'het zwarte gat te vallen'.

Op de heenreis konden mijn medepassagiers nog enkele keren goed lachen toen ik vroeg of 'dat daar geen tenkstàtion was' of toen ik 'neejoh' liet vallen. Het was sterker dan mezelf...

Ook op de skireis heb ik aan zelfreflectie kunnen doen.. jawel. Herinneren jullie je het botsauto-vrouwtje nog? Ik heb haar wel een miljoen keer gezegd om recht voor haar te kijken in plaats van naar haar voeten. Op een bepaald moment heb ik de bediening met een washandje afgedekt, heb ik een plakkaat met 'KIJKEN' op haar voeten geplakt om later te ontdekken dat ik gewoon de rolstoel moest kantelen om haar recht naar voren te laten kijken. Nu.. 3 keer raden wat voor commentaar ik telkens opnieuw van de skileraar kreeg. Nina! Look straight ahead! Don't look at your feet! Phoe, makkelijker gezegd dan gedaan.. Heel apart om eens aan de andere kant te staan. ;)

Na een fijne week is het nu tijd om stilaan weer in gang te schieten. Want zoals Sytse zo mooi verwoordde: Ja Nina, Ede behoort nu echt tot het verlede

Zo meteen bezoek ik mijn nieuwe stageplaats in Bertem en begint er weer een heel nieuw verhaal. Maar nu zal ik er zijn om het jullie persoonlijk te vertellen ipv via de computer ;)

Fijn dat jullie mijn belevingen wekelijks volgden en bedankt voor de leuke reacties.
Hopelijk allemaal tot heel gauw!
xxx

Last Goodbye

Op deze 1 april eerst en vooral een dikke dikke proficiat aan mijn lieve mama!
Verjaardagskussen en cadeautje volgen morgen.. :)






Het is woensdagavond en ik kruip straks voor de laatste keer m’n Hollandse bedje in. Twee maanden zijn omgevlògen! Toch lijkt het al eeuwen geleden dat ik hier aankwam, me installeerde in mijn kamertje, voor het eerst binnenwandelde in het verpleeghuis en ‘rox-rolstoelen, vicair-kussens, handrolletjes, etc.’ nog niet tot mijn dagelijkse woordenschat behoorden. Ik ga verschillende dingen missen, waaronder: het gezin hier, de diertjes, de gestructureerde straten, dagelijkse ontbijtkoek, mijn fiets met fietsmandje, de thee-momentjes, enz… Wanneer ik dingen moet opsommen die ik toch wat gemist heb, dan is het: piano, autorijden, Leuven (en alle vriendekes) en de familie. Gelukkig is heimwee hier totaal niet aan de orde gekomen.. omgekeerd echter(?)

In de voorbije week heb ik het behoorlijk druk gehad.. met allemaal toffe dingen. Donderdag was het de laatste avond dat ik naar de op-weg kon gaan. Doorheen de voorbije weken heb ik hier toffe, boeiende avonden beleefd en ik vind het dus erg jammer dat ik niet meer op alle avonden kan zijn. Er werd aangeboden om me één keer per week vanuit België te komen ophalen.. maar dat leek met toch net iets te ver gaan. Dus na vele dikke knuffels en bedankjes wenste ik iedereen het àllerbeste en sloot ik weer een hoofdstukje van m’n Nederlandse leven af.

Vrijdag was een dag vol last-minute-taken en opdrachten die nog moesten gebeuren voor school/stage. Gelukkig kwam Annika met het perfecte ontspanningsidee: sporten! Dus met onze trainingsbroeken aan en aquarius in de tas vertrokken we naar de fitnesszaal waar we vervolgens anderhalf uur van het ene apparaat op het andere spongen. Lekker lopen, roeien, fietsen en boksen. Het saunaatje na afloop maakte ons sportuitje compleet. Ik vind trouwens dat er hier veel aan sport wordt gedaan. (Fietsen sowieso) Op verschillende werkplaatsen worden sportmomenten ingelast voor werknemers. Ook het verpleeghuis waar ik werk organiseert tussen en na de werkuren verschillende sportmomenten voor de werknemers.



Zaterdag heb ik weer wat Nederlandse cultuur opgedaan tijdens het uitje naar Den Haag. Samen met Jenny en Karuna bewonderde ik het vredespaleis, het werkhuis van de koningin en het prachtige reuzegrote panorama-schilderij van de bekende schilder Mesdag. Bij dit laatste hoorde een specialiteit: thee met een krentenkakker. Een hilarische naam voor een krentenbroodje vanuit het oude Scheveningen. Vervolgens zetten we onze dag verder. Als echte miss Congeniality’s poseerden we bij de worldpeace-vlam, kuierden rond in de winkelstraatjes en in de vroege avond aten we een bakkie Kibbeling op de dijk van Scheveningen. Een fijne dag!













Zondag viel mijn geweldige ik-ga-eens-op-tijd-opstaan-om-nog-wat-schoolwerk-gedaan-te-krijgen-plan in elkaar toen ik s’ochtends besefte dat het uur verzet was. Buiten dat voorvalletje heb ik er eigenlijk totaal geen last van dit jaar. s’Ochtends vertrek ik bij zonsopgang en s’avonds zitten we lekker in het licht.

Maandag was mijn laatste volledige 8.15u-17u-werkdag. Ik mocht voorzitten tijdens de teamvergadering en had alvast een hoop Belgische chocolaatjes meegenomen om mijn laatste week goed in te zetten. En ze vielen blijkbaar in de smaak. Na de vergadering was de helft al op. Nouja, een goed teken zeker.. :) Omdat ik de voorbije weken te veel uren heb gewerkt kan ik het deze week wat rustiger aan doen. Werken tot drie en dan in het zonnetje naar huis fietsen, zalig! Ondertussen heb ik alle laatste behandelingen bij ‘mijn’ patiënten afgerond.
“Nou, ik vond je een leuk meisje en misschien zie ik je nog een keer”
“Ow.. hebt u dan al ander werk gevonden?”
“Oooow, terug naar België.. nou weet ik eindelijk hoe je aan dat accentje komt!”
Het mooiste commentaartje kreeg ik toch van een mevr die ik al vele weken bijna dagelijks begeleidt. Het enige wat zij glimlachend zei was ‘oojeej oneej’. Op zich niet veel, maar als je bedenkt dat ze een paar weken geleden geen enkel woord kon spreken en continu gefrustreerd zat te huilen of jammeren vond ik het toch speciaal.

Over 7u vertrekt de mama vanuit Leuven om hier al vroeg in de ochtend aan te komen (en om nog eens goed veel inkopen te gaan doen bij Albert Hein ;) In de voormiddag ga ik nog werken en natuurlijk afscheid nemen van alle toffe collega’s en lieve oude mensen. Dan spring ik voor de laatste keer op mijn fietsje, maak m’n gigantische koffer, kus iedereen tot-ziens en plof ik neer in de autozetel. Normaal gezien zit ik rond deze tijd morgen al op Belgisch grondgebied.

Een laatste tot-de-volgende vanuit Ede!
xxx

I'm on my way

Over anderhalve week al? hè toch.. dan is onze plaagtijd al bijna om.
Trouwens, ken je die ene al van Jos de Belg die in de auto zat??

Jaja, het einde van mijn Nederlandse periode komt in zicht en het afscheid wordt nu steeds reëler. De eerste ‘tot-ooit-nog-eens-misschien!’-en zijn al gevallen. Toch geniet ik nog volop, maar moet ik ook wel goed doorwerken deze laatste weken om alles op tijd af te krijgen. Gelukkig krijg ik hier genoeg tijd doorheen mijn administratie-werkuren. Stagiaires die na de werkuren nog volop verslagen maakt kennen ze hier niet. Dit neemt natuurlijk niet weg dat ik hopen werk heb voor andere vakken. Maar aan verslagen hoef ik ’s avonds meestal niet meer te denken. Heerlijk!

Donderdag ben ik samen met Bep en Jeanne naar de jaarbeurs in Utrecht geweest. Een tweejaarlijkse beurs waar allerlei nieuwe technieken en snufjes op ergo- en medisch gebied worden voorgesteld. Ongelooflijk veel dingen gezien en informatie opgedaan. Het was ook heel fijn om met mijn collega’s op een uitje te gaan en ze zo eens te leren kennen buiten de muren van het verpleeghuis. De dag werd nog verassend, want ik dacht dat gadgets alleen waren voor happige studenten (klasgenootjes, remember de beurs op school;). Maar nee hoor.. vanaf het moment dat we binnenkwamen op de beurs veranderden de 2 professionele ergotherapeuten naast mij opeens in 2 gadget-neuroten. Toen we om 5u op de trein richting Ede zaten had ik dus een zak vol brochures en informatie, maar ook muntjes, chocolade, een spiegeltje, een lintmeter, een badeentje, stukken zeep, een klik-kikkertje, etc. Bovendien ben ik voor de komende 10 jaar goed voorzien van schijfmateriaal. ;)

Dit weekend waren alle dames het huis uit. Ik ben samen met Farid naar het op-weg-weekend geweest dat doorging op vrijdagavond en zaterdag. Het waren 2 toffe dagen vol interessante en diepgaande gesprekken, liters thee, lachen, een mooie boswandeling en jezelf laten vallen in vertrouwen ;) Op dergelijke ogenblikken besef ik hoe speciaal en fijn het is om zo ver van huis ook christen jongeren te ontmoeten, gedachten te delen en zelf te groeien in geloof.


Zondagmiddag ben ik alleen naar de dienst geweest. (grappig, met de fiets nr de kerk) De eerste keer dat ik verschillende mensen herkende en ‘hoe-issie?!’ kon zeggen, maar meteen de laatste keer dat ik kon gaan. Nou, ik zal de grootse diensten met leuke band en filmpjes missen!

Gisteravond ben ik de hele avond bij Elsa en Bart (en kleine Licia) thuis geweest. (Ja Elsa, nu zit je ook eens in de blog!;) Gek hoe onze levens overeenkomen, want mijn ex-kerkgenootje was ook mijn kampleidster, ging in haar laatste jaar stage lopen in Ede en studeerde ook op campus Nieuwland, zoals gisteren bleek. Heel fijn om ervaringen te delen met een andere Vlaamse in Nederland. Na een ontzettend gezellige avond sprong ik op mijn fietsje richting thuis. Toen ik daar aankwam, de deur van het schuurtje opentrok en het licht aanknipte zag ik.. vanachter.. bij de andere fiets.. een klein bruin knabbelend wezentje. Een innerlijke ‘iiiiiii!!’ volgde. Licht uit, deur dichtgooien en naar binnen. Tot ik vanochtend inzag dat dit niet zo slim was.. aangezien dat beestje nog binnen zat. Gisteren is dus mijn ‘angst voor het schuurtje’ ontstaan, dat ik in de komende week ga moeten overwinnen.

Zo, mijn weekverhaaltje is weeral verteld! Ik hoop dat ik iedereen wat kan boeien met m’n belevingen hier, want sinds ons mama vertelde wie mijn blog allemaal leest.. amai! Blijkbaar een breed publiek. (Aan al diegenen die mij niet kennen en m'n belevenissen toch volgen.. aangenaam en fijn dat u leest. ;) hehe

Doeii!
xxx

In Amsterdam, Amsterdam is vanalles aan de gang

De weken vliegen hier voorbij en over 2,5 weken reis ik alweer terug naar Beglië. Ik zou best nog wat langer willen blijven.. aangezien ik nu pas mensen ècht leer kennen. Er zijn zoveel dingen die ik nog wil doen.. dus de komende 2 weken zitten helemaal vol gepland met bezoekjes, uitjes, een weekend, etc. Nu maar hopen dat ik tussendoor nog wat tijd vind om aan al m’n schoolopdrachten te werken.

Op stage loopt alles lekker z’n gangetje. Sinds vorige week maak ik mijn eigen planning op de computer. Bij een paar bewoners sta ik aan het begin van de behandeling en die zie ik dus doorheen de weken groeien. Fijn om te zien! Zo was een mw tijdens een intakegesprek helemaal niet zeker of ze wel zou durven rijden met de elektrische rolstoel.. maar na een paar keer proberen zoeft ze als het ware doorheen de gangen en zei met verheven stemmetje “Oow.. ik zit net in de botsautootjes!”

Zaterdag.. een dagje waarop ik niet het enige Belgje was ten huize Bakker. Wahant, mijn zus Cléo en de schoonbroer-in-spé Jan kwamen voor een dagje op bezoek. We hebben lekker gegeten en veel gekletst. Was fijn om nog wat nieuwtjes van het thuisfront te ontvangen. Zoals bijvoorbeeld dat mijn zusje dus ècht de hele dag in mijn kleren rondloopt thuis, dat alle ichtianen zo flink hebben mee geplooid aan de ichtus-magazines en dat Nina’s specifieke inbreng aan de eettafel wordt gemist.

Al een week klonk elke avond de vraag ‘Ben je al eens in Amsterdam geweest?’ als we aan tafel zaten. Hoewel ik het vroeger wel eens een dagje heb bezocht kon ik me er niet zo veel van herinneren. Daarom zijn we zondag we met z’n vieren (Henk, Jenny, Karuna en ik) een middagje naar Amsterdam geweest. Veel dingen gezien: pleinen, winkeltjes, de wallen, 100 coffieshops, het balkon van dè kus van Maxima en Willem-Alexander,… Zelfs beroemdheden kruisten ons pad. Zo was Spiderman erg sympathiek, hebben we Obama gespot en kregen we een glimlachje toegeworpen van Nicole Kidman. (zie foto’s facebook) Als echte toerist liep ik met de fotocamera rond.. maar het toeristen-dieptepunt was bereikt toen ik met Karuna in een gigantische klomp kroop om een foto op z’n Hollands te maken. Eventjes verstand op nul en ‘cheese!’. Op het einde van de dag zijn we lekker met z’n allen chinees gaan eten. Nu zijn we thuis niet bepaald chinees-eters.. dus ik zat voor het eerst in een chinees restaurant. En dat is me goed bevallen!


Vandaag ben ik een avondje alleen thuis. En dat ga ik zeer waarschijnlijk spenderen met.. ethiek! L Jaja.. de buitenlandse ervaring weerhoudt docenten er niet van om grote opdrachten te geven zodat we toch lekker veel uurtjes in onze buitenlandse studeerkamer doorbrengen. Nouja, het zij zo.. Ik zal er maar eens aan beginnen.

xxx

Verhollandsing? Neiy joh!

Enkele dagen geleden las ik op de Finse blog van Anne-Cathérine, mijn toffe klasgenootje, dat ze zich al net zo begint te gedragen als de Finnen. Daar moest ik toch wel om lachen.. want een AC’ke die op de bus niemand aanspreekt.. kan ik me moeilijk voorstellen ;) Maar toen ik op mijn fietsje zat op weg naar De Halderhof, begon ik erover na te denken en… ik zit in net dezelfde positie! Bepaalde dagelijkse handelingen gebruikte ik vroeger nooit, terwijl ze nu zo vanzelfsprekend lijken. Een paar voorbeelden:
- Vanaf het moment dat je van je fietsje afstapt en je kruist iemands weg zeg ik luid ‘Goeiemorgen!’ of ‘hai!’.
- Als ik iemand ontmoet, jong of oud, geef ik fijn een handje en zeg “Nina, hoi”.
- Als ik ’s ochtends de eerste ben op stage zet ik gauw een grote pot thee. Niet zoals vroeger 2 hele zakjes erin gooien en goed laten trekken, maar zuinig een paar keer ‘soppen’ met één zakje en dan meteen weg ermee. Ik drink dan ook liters thee per dag!
- Mijn dagelijkse tussendoortje is, net zoals bij iedereen hier: een stukje ontbijtkoek
- Ik typ blind op het qwerty-toetsenbord
- Kiné's? Ik ken alleen fysiotherapuiten..
- Ik mag hier plennen (ipv plannen), neem hier de trem (ipv de tram), moet de auto nodig bijtenken (ipv tanken) en woon naast een grote flet (ipv flat). Een andere uitspraak klinkt in m’n oren onnatuurlijk. Zo ook spreek ik over jus (ipv sauske) en de magnetron (ipv de microgolf). Maar… een dessert blijft een dessert! De enige keer dat ik het woord toetje gebruikte, ging het gepaard met een hoop ironie. Job, je mag trots zijn!



Zaterdag ben ik met Jenny en Karuna een paar uurtjes naar Utrecht geweest. Leuke stad! We zijn fijn even gaan shoppen en hebben geposeerd bij enkele bekende Nederlandse gebouwen: De dom van Utrecht en de coffeeshops.



Gisteren mocht ik met Marrit, één van de ergo’s, mee volgen tijdens een intakegesprek. We kwamen de huiskamer van de afdeling ingelopen en zeiden vrolijk ‘Goeiemiddag mevrouw M!’ Mevrouw keek op naar Marrit en glimlachte. Vervolgens richtte ze haar blik op mij en trok grote ogen. Ze begon te schreeuwen en te slaan en met haar vingertje te wijzen ‘jij!! Jij!! Ga weg! Ik zal je!!’ Als ze ertoe in staat was geweest was ze met een knuppel achter me aangekomen denk ik. Voor de eerste keer in mijn leven was ik blij dat iemand niet kon lopen. Maar leuk is anders natuurlijk. Aangezien ik mevrouw nog nooit had gezien of gesproken was het al gauw uitgesloten dat ik iets onethisch zou hebben gezegd of gedaan. We houden het maar bij het feit dat ik waarschijnlijk op iemand lijk die ze niet zo tof vindt.
Op de ergotherapie vonden ze het allemaal zooooo zielig en sneu voor mij.. :)
Het intakegesprek.. dat heb ik maar aan Marrit alleen overgelaten.

Gelukkig zien de andere bewoners me wel graag komen. Mijn Italiaanse volgpatiënte voelt zich enorm verbonden met mij omdat ik ook uit het buitenland kom. Een beetje vreemd, aangezien ze hier al 37 jaar woont.. maar ik laat haar doen. Op zich een heel norse vrouw, maar als je haar eenmaal leert kennen blijkt dat ze gewoon ontzettend eenzaam is. Zo vroeg ik gisteren in het voorbijkomen even 'zo, hoe gaatie vandaag mevrouw?' en voor ik het wist zat ik in een innige omhelzing.
Ook mijn collega's van de logo en fysio voelen zich blijkbaar op hun gemak bij mij. Het heeft even geduurd.. maar nu komen alle Belgen-mopjes boven! Zo wordt ik vaak aangesproken met u of menneke en vraagt men 'sow, vind je het hier plezant Nina?' Ach, ze dollen maar wat en vinden het hilarisch als ik vervolgens antoord met 'Nou Kees, met jou erbij altijd joh!'

Zo, ik ga er weer eens vandoor.
Bbye
xxx

Happy Birthday

Op deze 3 maart een heel gelukkige verjaardag aan mijn broerke Enzo!

Die ondertussen al 16 jaar is en wiens mopjes, insiders en gekke bekken ik toch soms mis...

Dikke proficiat!

xxx

Die schattige kleiyne meiyd uit België

Hoi allemaal!

Het is ondertussen alweer een poosje geleden dat ik nog schreef.. dus ik zet me weer een paar minuutjes voor het laptopke om m'n verhaaltjes neer te schrijven:

Vorige week dinsdag mocht ik even meevolgen bij de dagbehandeling. Ik geraakte aan de praat met een mevrouwtje die in de krant aan het lezen was. Op een bep moment vraagt ze wat ik daar eigenlijk doe. Ons gesprekje verliep ongeveer zo:
- Ja mevr, ik loop hier stage en kom deze voormiddag hier even een kijkje nemen.
- Stage? Zohow.. waarvoor dan?
- Bij de ergotherapie
- Bij de ergotherapie? Hèh?... Sow kind, hoe oud ben je eigenlijk?
- Ik word 21
- Neeeey, dat meen je niet he..
- Zo.. hoe oud schat u me dan?
- 16.. 17.. (schoudertjes ophalend)
Ik natuurlijk helemaal gekrenkt in mijn trots. Toen ik thuiskwam zeiden ze dat het waarschijnlijk gewoon aan m'n kleding lag. (Een simpel pulleke met jeans) Dus ik de dag erop mijn 'volwassen' grijze blouse en formele zwarte broek aangetrokken terwijl ik m'n haar 'professioneel' opstak. Toen ik een paar uur later met een van de ergo's op de afdeling was om een intakegesprek af te nemen ging de ergo een kopje koffie halen voor de patiënt. Groot was mijn verbazing toen de patiënt plots doodleuk zei 'Nou, we hebben ook wel een glaasje limonade voor jou hoor meisje.'
Even later heb ik bij mijn stagementors het hele verhaal gedaan en die konden er natuurlijk hartelijk om lachen. Toch was ik verbaast over het feit dat iedereen me hier zo jong schat, terwijl ik in België altijd op leeftijd of ouder wordt geschat. Volgens mijn stagementors komt het omdat ik zo "mooi zacht praat en daarom zo lief en vrolijk klink" Nu was het mijn beurt om hartelijk te lachen. ;)


Afgelopen dinsdagavond ben ik met Karuna naar de plaatselijke jeugdgroep geweest. Het leek wel een leuke bende, dus waarschijnlijk zullen we nog eens gaan. Woensdag ben ik van 17u tot 19.30u met mijn stagementor naar een bijscholing geweest rond orthopedie. Het was wel interessant.. en ik heb nu lekker een paar extra uurtjes stage op mijn papiertje staan, waar ik ooit nog blij mee zal zijn. ;) Donderdagavond was het weer de op-weg-cursus waar ik met Farid en Annika heen ga. Was heel gezellig!


Vrijdagochtend was het dan zover: even terug naar België! Nee, ik had geen heimwee of de ondraagelijke nood om me weer op Vlaams grondgebied te begeven. Ik ben gekomen om mee te gaan op het voorbereidingsweekend van muziekkamp van deze zomer. Ik moet bekennen: toen ik het aantal treinoverstappen en de prijs van het treinticketje te zien kreeg heb ik het me even beklaagd dat ik had toegezegd. Toch maar doorgezet. Even dropjes als souveniertje gaan kopen (om erachter te komen dat er niet veel Belgen zijn die dat lusten) Vrijdagochtend bracht Jenny me naar het station. 'Stel je voor dat ik nu al voor echt wegmoet' zei ik nog. Geen fijne gedachte! Even later stond ik op het perron van Ede-Wageningen. Toen ik hoorde dat mijn eerste trein al meer dan een kwartier vertraging had begon voor mij een heel lange reis. Geen enkele overstap klopte nu nog en ik moest soms wel een uur wachten op een trein. Na 5,5 uur boekjes lezen en drop/ontbijtkoek eten werd er omgeroepen dat 'we nu aankomen in station Leuven' Een heerlijk bekend geluidje! Vanaf het moment dat ik uit de trein stapte leek het alsof ik nooit was weggeweest en ik de afgelopen weken gedroomd had. Heel vreemd gevoel! In de komende uurtjes heb ik veel gebabbeld, ontdekte dat mijn zusje een tweede kamer heeft gekregen (jawel, de mijne dus), piano gespeeld (+ lekker luid gezongen) en veel koekjes gegeten bij de oma en opa.

Rond 19u mocht ik zelf rijden richting Genval. Leuk om nog eens achter het stuur te zitten! (Een voorlopig rijbewijs geldt spijtig genoeg niet in Nederland)
Ik heb erg genoten van het weekend, om al mijn lieve vrienden nog eens terug te zien, om weer een geweldig multimedia-programma uit te werken en natuurlijk om weer snel Vlaams te kunnen spreken zonder dat er een 'Wat sheg je?' volgt. ;)
Er was ook een Nederlands koppel aanwezig, die me zondagavond tot in Den Haag hebben gereden. :) Wat een zaligheid na zo'n heenreis! Aangezien zowel Ilze als Laurens een klein beetje verVlaamst waren doorheen het weekend, zorgde dit natuurlijk ook voor een vlotte overgang tussen Vlaams en Hollands. Om 20.30u kwam ik terug aan in Ede. Terug binnenrijden in de Enkstein en binnenstappen in m'n kamertje voelde als thuiskomen. :)

Zo.. ik ga het hierbij laten. Genoeg leesvoer voor een dikke week!
Veel groetjes en tot de volgende!
xxx

Stage en hèt uitje

Hoi allemaal!

Een tweede week is voorbij gevlogen..
eerst even kort de belangrijkste gebeurtenissen op de werkvloer:
- Ik ben op huisbezoek geweest bij de familie Flodder. De mevrouw in kwestie was
naar een optreden geweest van schlagerzanger Koos Alberts. Toen ze een foto wou
nemen met haar idool viel ze van het podium..
- Het dochtertje van mijn stagementor keek me woensdag verwonderd aan en zei
toen dat ik 'net zo sprak als die van K3'
- Ik mocht zelf een elektrische rolstoeltraining geven. Alles verliep prima, totdat
de toch wel goed-gebouwde-mevrouw met het grote gevaar de lift in moest.
Blijkbaar had ze het sturen nog niet helemaal onder de knie.. want ze draaide in de
lift mooi naar rechts. En wie stond daar? Jawel.. Ik kreeg mevrouw met machien en
al over m'n tenen heen. :s Gelukkig heb ik sterke botten.
- Donderdagochtend mocht ik met één van de ergotherapeuten mee naar de
regiogroep in Arnhem. Verschillende ergotherapeuten uit de hele buurt komen
daar om het half jaar samen om te overleggen over hun therapieën, bijscholingen,
enzovoort.. Interessant!


Zaterdagavond was het dan zover: HET uitje! Al 2 weken hangt er een sluier van geheimzinnigheid over de familie Van Der Hof. We zouden samen met beide families (en aanhang) iets gaan doen. Maar wat.. dat was nog een geheim! Om 17u reden we met z'n allen naar de vdHofjes thuis. En even later was het uitje officieel begonnen. Een paar verkeerde bochtjes genomen om ons 'op een dwaalspoor' te zetten. En ja, de verassing was echt compleet toen we alle 15 uitstapten bij een groot complex 'Indoor Karting'

Eerst waren de mannen aan de beurt. Als echte coureurs kregen Henk, George, Farid, Elois, Gijs en Bram een pak, haarnetje en stoere helm. Het kleine jongetje kwam terug boven en er gold nog maar één ding:
Gas Geven!
Een kleine 10min en stoere overwinning van Gijs later was het aan de dames. 'Het gaat gebeuren hoor!' riep Filipina. Zij trok haar pakje aan, net als Jenny, Annika, Karuna, Sarah-Joy, Anne-Fleur, Myrthe-Roos, Lois-Lynn en ik. Als echte coureurs vlogen we even later gillend doorheen het parcours. Geweldig! Maar we zouden geen vrouwen zijn als we geen rare dingen deden eh.. zo reden Annika èn Karuna in volle vaart de pitstop in, werd ik geramd door Filipina (die tegelijkertijd keek alsof ze een buffel aan het slachten was) en stonden we een minuut met z'n zessen vast in hetzelfde hoekje van de baan. Uiteindelijk was het Sarah-Joy die met de gouden medaille ging lopen.

Na nog wat na-spierpijn in de rechterarm schoven we allemaal aan tafel, die gedekt stond met 15 mini-wokjes. Doorheen de heerlijke maaltijd berekenden de dames nog meermaals de snelheidspunten. Hoe we het ook draaiden of keerden.. Gijs en Sarah-Joy bleven het gouden duo. :) Na een ontzettend toffe avond namen we afscheid van de familie vd Hof en keerden we huiswaarts.

Hieronder het filmpje van ons uitje:
Grtz xxx

Diertjes ten huize Bakker

Omdat Floor zo droevig vertelde dat zij (en co) al een hele poos niets meer van Widy Witjes hebben gehoord.. ziehier! :)

xxx

Hey Man I'm Tired Of Working All Day

Yes indeed.. 2 goed gevulde dagen achter de rug:


Aangezien men graag heeft dat we alles eens 'ervaren' besloot ik donderdagavond samen met mijn ergo dat ik op maandagochtend eens zou meelopen met de verzorging. (ADL-ronde doen) Even slikken toen ik hoorde dat ze al om 7u beginnen. Maar aangezien ze pas met de ronde begonnen om half 8 vonden ze het wel goed als ik 'pas' tegen dat uur kwam. Dus ik gisteren vol goede moed om 7u m'n fietsje opgesprongen en door weer en wind naar het werk gefietst. Opeens in het midden van mijn tocht stak er een man mij fietsend voorbij en mompelde 'goeiemorgen'. Ik was zo verbaast (wie zegt er nu goeiemorgen als je iemand voorbij steekt?) dat ik even niets terug zei.. totdat hij me aankeek met zo'n 'nou-komt-er-nog-wat-van-blik'. Dus ik 'heueu Goeiemorgen..' Zeker een ochtendmens.. ;) Nou ja, ik fietste lekker door en om half 8 stond ik al samen met de zuster een patiënt te helpen bij het douchen. Het werd half 9.. en terwijl ik van hier naar ginder liep (wat hebben wij in vergelijking dan een relaxed jobke seg) begonnen de ergotherapeuten. Maar.. Nina was er nog niet. Ahnee, die stond boven te wassen maar dat waren ze beneden even vergeten. Met als gevolg dat hier thuis om half 10 de telefoon ging: "Dag mevrouw, hier de stagementor van Nina.. Ze is hier nooit aangekomen vanochtend. Weet u soms of ze nog thuis is?" Nou, Jenny kreeg bijna een beroerte, voor een paar seconden zijn er heeeeel wat scenario's door haar hoofd gegaan. "Nee, ze is hier niet! En ze is nogwel extra vroeg vertrokken vanochtend!" 'Pling' daar viel het frankske van de ergo. Zo komt het dat ik gisterochtend om 10u verwelkomt werd met een 'Wat ben ìk blij je te zien Nina!' :) altijd fijn..


Om 16u gisteren mocht ik mijn eerste therapie geven: Handfunctietraining. Mijn volgpatiënt is een Italiaanse vrouw die donderdag dooddepressief overkwam, maar gisteren plots heel vrolijk was, goed meewerkte en wel een uur lang doorkletste over haar jeugdjaren in Italië. Terwijl ze naar een potje boven in de kast reikte vroeg ik in mijn beste Hollands 'Zo.. cheraakt u èr aan?' Met een ruk draaide ze zich om, keek me met grote ogen aan en riep toen "Maar.. u komt uit België!' Lap.. daar ging mijn opzet. Het verhaal van hoe zij haar man in Brussel had leren kennen volgde. (Blijkbaar had ik moeten zeggen 'Komt u erbij?')
Na een bijna 10u-durende werkdag was ik gisteren blij toen ik in de zetel kon ploffen.


Deze morgen mocht ik een keertje meevolgen bij de activiteitenbegeleiding. één van de medewerksters, Sjaukie, vertelde honderduit over haar dochtertje van 11 die ahw geobsedeerd is door België. Het is al zo erg dat toen ze haar vertelde dat er een Belgische studente kwam meevolgen, ze riep: "Wauw mam! Een èchte?!" één fractie van een seconde voelde ik me een VIP. ;) 'Ja, elke dag kijkt ze ketnet en thuis en ze begint nu zelfs al 'amai' te zeggen. Ik heb dus belooft dat we dit jaar op vakantie gaan in België.' haha :D ale dan..


Vandaag gingen we een dove man leren rijden met een elektrische rolstoel. Niet simpel! Daarbij kwam nog eens dat ik eerst zèlf moest ervaren hoe het voelt om in een elektrische rolstoel te rijden voordat ik de therapie mocht volgen/geven. Zo komt het dus dat er in Opella vanmiddag een 20-jarige wel een half uur heen- en weer voorbijbzzzzz'de.





Zo.. ik ga er maar weer eens vandoor.

Tot de volgende!

xxx

One week down

Hier ben ik weer!

Eerst en vooral op deze 14de februari een heeeeel gelukkige verjaardag gewenst aan Penina! Hopelijk was het in België een even mooie zonnige dag als hier. :)

Zo, mijn eerste stageweek zit er alweer op! Ik ben deze week nog mee op huisbezoek geweest en heb verschillende therapieën gevolgd. En niet alleen van de ergo (remember.. alle disciplines eens bekijken) Zo komt het dat ik komende maandag al om half 8 ga beginnen om een uurtje te ADL'len met de verpleegkundigen. Later op de dag mag ik voor het eerst zelf een keer handfunctietraining overnemen.

Woensdagavond heb ik samen met Karuna gekookt en hebben we ng gezellig een filmpje gekeken. 'Deliver us from Eva' :) echt grappig! We quoteren hem hier nog dagelijks.

Omdat dinsdagavond de jeugdgroep niet was doorgegaan besloot ik om donderdagavond met Annika en Farid (haar vriend) naar een avond te gaan georganiseerd door hun gemeente, om toch eens wat onder de mensen te komen. Voor alle leeftijden, maar de jongeren zitten in een groepje samen. Een beetje kring-principe van ichtus. Annika was toch verbaast dat ik 'voor een eerste keertje al zoveel het woord durfde te nemen in groep' Nee.. op dat vlak ben ik mss toch geen typische Belg. ;) Het was dus best leuk! Ga ik zeker nog eens heen!

Vrijdag is mijn thuiswerkdag. Dus eerst heeeel lang uitgeslapen en dan.. gewerkt aan m'n eindwerk. Nu ik nog niet veel verslagen moet maken probeer ik daar toch wat tijd aan te besteden. Tussendoor nog even geskyped met Marieke vanuit Italië en gebeld met Freya vanuit Australië. Super om beide meiden nog eens gehoord/gezien te hebben! 'S avonds met Karuna de film 'meet the parents' gaan halen bij Sarah-Joy, en deze later gekeken. Lache! :D


Vandaag was ik de hele namiddag alleen thuis. Dus ben ik op m'n fietsje gesprongen en ben wat gaan winkelen in Ede. Mijn bruine sjaal, een borstel,... enkele vergeten spulletjes die ik vanaf nu niet meer hoef te missen! Toch even de weg terug moeten zoeken. Met een kaart in de hand kom ik door gans Nederland.. Toch keken sommige mensen raar op toen ik in een doodgewone straat met een mega-grote kaart de weg stond te zoeken. Maar ik ben gelukkig thuisgeraakt. Net even de laatste afl 'van vlees en bloed' gekeken. (Danku Karuna en dvd-recorder) Toch zalig om nog eens van dat echte goeie Vlaams te horen!

Tot slot nog enkele weetjes:

- Ze geven hier veeeel handjes. Na mijn eerste stagedagen voelde ik bij wijze van spreken mijn arm niet meer. En zelfs als je iemand van je eigen leeftijd ontmoet.. een handje.

- Fietsen fietsen fietsen.. alles is erop gericht. Op de stageplaats heb je speciale fietsen waar een rolstoel op kan en tandems.. maar dan naast elkaar ipv achter elkaar. 's ochtends rij je als het ware temidden van een kudde fietsers naar het werk. Gezellig die.. verbondenheid ;) hehe

- De sociale Hollander: Als je op de gang iemand tegenkomt zegt ie zeer luid en duidelijk 'Goeiemorgen!' ipv een beleefd knikje bij ons. Maar buiten dat valt het eigenlijk goed mee hoor. Wel is men hier meer rechtuit: 'Hoe duur is die rolstoel dan?' 'toch zo'n 2000 euro meneer' 'Gòeiemorge seg!!' Bij ons zou het zoiets zijn in de aard van: 'hm.. dat is wel veel ja'.

- Het valt me op dat er toch wel veel schrijffouten worden gemaakt. :s Apractie, her-winnen, feet-beck,... Soms wil ik gewoon met m'n rode bik bij de hand hebben.

- Uitspraken over de Vlamingen:

-> 'Jullie spreken toch allemaal vloeiend Frans he?'

-> 'Ja, Vlamingen eten altijd 's middags warm en nemen daar lekker hun tijd voor.'

-> 'Jaha.. ik kijk altijd naar het Belgische journaal hoor. Het nieuws is bijna
hetzelfde als hier, maar het klinkt gewoon veel minder erg.'

-> 'Waarom gebruiken jullie nou zo'n gek toetsenbord??'

Zo, dat was het weer voor vandaag. Sorry jongens, ik kan het nooit kort houden! Hopelijk geraken jullie elke keer weer door mijn hele verhaal. Tot slot nog enkele fotokes van op mijn stageplaats.

Groetjes!
xxx

In Holland staat een huis...

Zo.. de eerste stagedagen zitten erop! Ik maak hier zoveel mee.. het zal vandaag dus een lang bericht worden. Maar ik doe m'n best om te beperken!



Ik zal proberen in het kort iets te vertellen over m'n stageplaats. Alles wat ik schrijf wil ik eigenlijk heel uitgebreid vertellen met de bijhorende stemmetjes.. maar aangezien dat niet zo handig is stel ik voor dat iedereen even zijn verbeelding gebruikt. ;)


Er werken dus 5 ergotherapeuten in het verpleeghuis en het zijn stuk voor stuk supertoffe dames! Omdat iedereen maar part-time werkt loop ik de eerste weken met iedereeen wat mee om te observeren. En tot nu toe loopt dat prima. De dag begint meestal tussen 8 en half 9, dan komt iedereen samen en maken ze vaak een 'praatje' met het bijhorende kopje koffie. Om half 9 begint dan het echte werk. En dat bestaat hier vaak uit: veel rolstoelwerk! De ergo's regelen echt alles wat met rolstoelen te maken heeft: bestellen, aanpassen, administratie,... Op zich wel heel leuk. Gelukkig worden er ook heel wat therapieën gegeven. Handfunctietraining, reactivering, thuisbezoeken opvolgen, hulpmiddelen inschakelen, enz... Bvb. maandag was er een vrouwtje dat in het weekend de eerste keer naar huis was geweest, en nu kwam ze praten met de ergo om te zien hoe dit was verlopen. Ik voelde me toen net in zo'n video die we altijd keken in de klas. En de behandelplannen.. nou ja, De Knop zou er helemaal gek op zijn. :) Mooi uitgeschreven wensen, doelstellingen, therapieën, enz.. Allemaal dik in orde dus!
Het enige nadeel is dat de therapeuten niet lang op voorhand plannen. Vaak beslissen ze pas de avond vooraf wat ze de volgende dag gaan doen. Flexibel zijn is dus de boodschap!



Ze zijn hier echt fan van 'proeven van alles'. Figuurlijk dan. Zo komt het dat ik vanochtend een uurtje bij de logo doorbracht. Maar niet zomaar één.. ik mocht een heel uur doorbrengen met het enthousiaste afasiekoor! (lees: 6 bewoners rond de tafel die oude Hollandse liedjes zingen) Ge-wel-dig! Trouwens.. de patiënten/bewoners worden hier nooit met de voornaam aangesproken. Zelfs in het medisch dossier is nergens een voornaam te bekennen! Dus geen Joske of Mariake.. maar mevrouw Van Laer en meneer Van Dussel. Nou ja, het heeft ook zijn charmes :) Om half 11 gaat iedereen 'aan de koffie'. De ontbijtkoek (peperkoek) of dropjes worden bovengehaald en er wordt lekker gekletst. Gezellige boel!



Op dit moment zet ik maar even een muziekje van Bart Peeters op, om toch het Vlaams niet te verleren. Ja, het is nog maar 3 dagen, maar 'jàà', 'nou', 'precies', enz.. gebruik ik toch opvallend veel.. Maar neeen Job, het woord 'toetje' is nog niet uit m'n mond gekomen! ;) Natuurlijk waren er enkele grappige situaties zoals toen ik maandag tegen een man zei: 'U heb ik precies nog ni gezien' en toen hij terug zei 'nou.. zeg maar jij hoor!' Even dacht ik eraan om het hele grammaticale u-gebruik uit te leggen, maar ik heb het maar zo gelaten. Of zoals toen de ergo oppeens vroeg 'nou.. ik weet ff niet meer in wat voor tijd we zitten?' en ik bijna zei 'heueu.. 2009' Gelukkig had ik net op tijd door dat ze gewoon vroeg hoe laat het was. Soms moet ik me echt proberen serieus te houden. Maar probeer dat maar eens als de ergo naast je tijdens de vergadering oppeens roept 'Nèèjoh! Ben jij mal?!' :) grappig, maar het went!



Net om half 8 met Annika en Karuna naar de plaatselijke jeugdgroep gegaan. Maar toen we daar aankwamen bleek dat het gebouw helemaal leeg was. Even rondgelopen om dan terug naar huis gegaan. Bleek dat die groep pas samenkwam om 8u. pff. Volgende week nog maar eens proberen. Dan maar even de frustratie eruit gesprongen (zie foto) en Widy Witjes achterna gezeten. Even een update voor Isha, Lies, Floor en Raf: Zijn haartjes zijn geknipt. Hij is nu een klein punkertje. Maar hij kan tenminste terug goed kijken. ;) en dat heeft ie nodig, want hij jaagt namelijk op de kat. Idd.. soms zie je hier de poes heel bang wegvliegen gewoon omdat Widy er achteraan zit. hilarisch!







Ok people.. jullie kunnen er weer een paar daagjes tegen. Aan al mijn ergo-vriendjes; heel veel succes en plezier deze eerste stageweek! Tot slot nog enkele fotootjes van mijn kamertje. Het is nu avond, dus de prachtige bloemengordijntjes hangen uit. :p


Doei!
xxx

Aangekomen!

Hoi allemaal,
Even een kort berichtje:
Ik bevind mij momenteel in het fijne koude Nederland!
Na een voormiddag skype installeren, veel laatste dingen inpakken, een koortsachtige zoektocht naar de mp3-speler zijn we rond 12u toch vertrokken richting Ede. Na een 3-uur-durende rit zaterdagmiddag aangekomen en mij direct geïnstalleerd. Kaartjes gezet, veeel fotootjes opgehangen, Evi's doosje op de kast gezet, bed gemaakt, enz...
Daarna een bezoekje aan Ede-city.. dat toch wel groter is dan ik verwacht had. Nina has arrived.. en ze zullen het geweten hebben: meteen veel winkeltjes gedaan en lekker goedkope spulletjes gekocht. Gisteravond duffelden we ons in op Annika's kamer en hielden we een heuse filmavond. 'It's A Boy-Girl-thing' en 'Guess Who' zorgden meteen voor de nodige slappe lach-momenten ;)
Deze middag al eens met Annika naar m'n stageplek gefietst. Veeeel bochtjes en kruispunten.. nu maar hopen dat ik het morgen terugvind!
Rond half 2 afscheid genomen van ons mama en papa. 2 maanden lijkt op zo'n moment wel heel lang, maar volgens mij gaat het voorbij vliegen!
Zo meteen met de hele familie naar de kerk. Die hier.. op zondagmiddag plaatsvind. Zondag wordt dus een lekker uitslaap-dagje :)
Morgenvroeg om half 9 begin ik met stage. Spannend!
Veel groetjes en tot de volgende!

Een eerste indruk

Hallo allemaal!

Op zaterdag 7 februari is het zover.. dan vertrek ik voor 2 maandjes naar Ede in Nederland! Ede is een leuke stad tussen Utrecht en Arnhem, waar ook een hoop studenten zitten.

Ik zal daar stage lopen bij Opella, een verpleeghuis in Bennekom.



Gisteren en vandaag ben ik al eens een kijkje gaan nemen. Mijn twee begeleidsters (de 'erchowtherapuiten';)) zijn twee toffe dames die ontzettend geïnteresseerd waren in de ergotherapie in België. We hebben dan ook zeker anderhalf uur zitten kletsen over allerlei verschillen en overeenkomsten, hoe ze daar werken en hoe mijn stage zou verlopen. Er zijn veel verschillende afdelingen, gaande van zorgafdeling met dementerenden tot afdeling reactivering. Ik mag zelf de eerste week wat meelopen en beslissen wat ik de interessantste afdeling vind om de rest van mijn stageuurtjes te spenderen. Fijn! Maar dat wordt nog een moeilijke beslissing..

Tijdens deze twee maanden zal ik logeren bij de familie Bakker. Henk en Jenny zijn sinds jaar en dag heel goede vrienden van m'n ouders, dus ik ken de familie al mijn hele leven. Ze hebben twee dochters; Annika en Karuna. Twee toffe meiden van mijn leeftijd. Dan zijn er nog een paar huisgenootjes zoals Muffi en Vlekje (de dikke poesjes) en Widdy Witjes (een gewèldig ploufie huis-konijn). Voor diegenen die mij goed kennen.. I know, ik houd wel van dieren, maar zij niet van mij. Maar op deze beestjes wordt je meteen verliefd! (nu hopen dat het omgekeerd ook zo is!;))

Ze wonen ook in zo'n typisch schattig Hollands huisje. Zalig!
Toen ik op stagegesprek moest in België en ik vertelde dat ik naar Ede ging vertelde die man meteen dat het een heel Christelijke stad is. En inderdaad.. ik ben al ontzettend veel protestantse kerken tegengekomen. Dat kan je je in Leuven niet voorstellen! Ik ben benieuwd of dit ook te merken is in de zorgverlening.

Tot zover mijn eerste berichtje. Nu is het nog een dikke week voorbereiden, inpakken, pogingen doen om aan m'n eindwerk te werken en afscheid nemen.

Tot de volgende!
Nina
xxx