Verhollandsing? Neiy joh!

Enkele dagen geleden las ik op de Finse blog van Anne-Cathérine, mijn toffe klasgenootje, dat ze zich al net zo begint te gedragen als de Finnen. Daar moest ik toch wel om lachen.. want een AC’ke die op de bus niemand aanspreekt.. kan ik me moeilijk voorstellen ;) Maar toen ik op mijn fietsje zat op weg naar De Halderhof, begon ik erover na te denken en… ik zit in net dezelfde positie! Bepaalde dagelijkse handelingen gebruikte ik vroeger nooit, terwijl ze nu zo vanzelfsprekend lijken. Een paar voorbeelden:
- Vanaf het moment dat je van je fietsje afstapt en je kruist iemands weg zeg ik luid ‘Goeiemorgen!’ of ‘hai!’.
- Als ik iemand ontmoet, jong of oud, geef ik fijn een handje en zeg “Nina, hoi”.
- Als ik ’s ochtends de eerste ben op stage zet ik gauw een grote pot thee. Niet zoals vroeger 2 hele zakjes erin gooien en goed laten trekken, maar zuinig een paar keer ‘soppen’ met één zakje en dan meteen weg ermee. Ik drink dan ook liters thee per dag!
- Mijn dagelijkse tussendoortje is, net zoals bij iedereen hier: een stukje ontbijtkoek
- Ik typ blind op het qwerty-toetsenbord
- Kiné's? Ik ken alleen fysiotherapuiten..
- Ik mag hier plennen (ipv plannen), neem hier de trem (ipv de tram), moet de auto nodig bijtenken (ipv tanken) en woon naast een grote flet (ipv flat). Een andere uitspraak klinkt in m’n oren onnatuurlijk. Zo ook spreek ik over jus (ipv sauske) en de magnetron (ipv de microgolf). Maar… een dessert blijft een dessert! De enige keer dat ik het woord toetje gebruikte, ging het gepaard met een hoop ironie. Job, je mag trots zijn!



Zaterdag ben ik met Jenny en Karuna een paar uurtjes naar Utrecht geweest. Leuke stad! We zijn fijn even gaan shoppen en hebben geposeerd bij enkele bekende Nederlandse gebouwen: De dom van Utrecht en de coffeeshops.



Gisteren mocht ik met Marrit, één van de ergo’s, mee volgen tijdens een intakegesprek. We kwamen de huiskamer van de afdeling ingelopen en zeiden vrolijk ‘Goeiemiddag mevrouw M!’ Mevrouw keek op naar Marrit en glimlachte. Vervolgens richtte ze haar blik op mij en trok grote ogen. Ze begon te schreeuwen en te slaan en met haar vingertje te wijzen ‘jij!! Jij!! Ga weg! Ik zal je!!’ Als ze ertoe in staat was geweest was ze met een knuppel achter me aangekomen denk ik. Voor de eerste keer in mijn leven was ik blij dat iemand niet kon lopen. Maar leuk is anders natuurlijk. Aangezien ik mevrouw nog nooit had gezien of gesproken was het al gauw uitgesloten dat ik iets onethisch zou hebben gezegd of gedaan. We houden het maar bij het feit dat ik waarschijnlijk op iemand lijk die ze niet zo tof vindt.
Op de ergotherapie vonden ze het allemaal zooooo zielig en sneu voor mij.. :)
Het intakegesprek.. dat heb ik maar aan Marrit alleen overgelaten.

Gelukkig zien de andere bewoners me wel graag komen. Mijn Italiaanse volgpatiënte voelt zich enorm verbonden met mij omdat ik ook uit het buitenland kom. Een beetje vreemd, aangezien ze hier al 37 jaar woont.. maar ik laat haar doen. Op zich een heel norse vrouw, maar als je haar eenmaal leert kennen blijkt dat ze gewoon ontzettend eenzaam is. Zo vroeg ik gisteren in het voorbijkomen even 'zo, hoe gaatie vandaag mevrouw?' en voor ik het wist zat ik in een innige omhelzing.
Ook mijn collega's van de logo en fysio voelen zich blijkbaar op hun gemak bij mij. Het heeft even geduurd.. maar nu komen alle Belgen-mopjes boven! Zo wordt ik vaak aangesproken met u of menneke en vraagt men 'sow, vind je het hier plezant Nina?' Ach, ze dollen maar wat en vinden het hilarisch als ik vervolgens antoord met 'Nou Kees, met jou erbij altijd joh!'

Zo, ik ga er weer eens vandoor.
Bbye
xxx